προδοκώ

-έω, Α

1. (για πράξη, ενέργεια, γνώμη) κρίνομαι, θεωρούμαι εκ τών προτέρων καλός

2. παθ. προδοκοῡμαι

αποφασίζω, σχηματίζω γνώμη εκ τών προτέρων («ὥσπερ προυδέδοκτο αὐτοῑς», Θουκ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + δοκῶ «θεωρούμαι, σχηματίζω γνώμη»].